Obrazowanie przedkliniczne

Obrazowanie przedkliniczne – pojęcie odnoszące się do obrazowania medycznego przeprowadzanego w fazie przedklinicznej badań eksperymentalnych. Może być przeprowadzane in vitro na komórkach i tkankach wyizolowanych z organizmów zwierząt lub in vivo na żywym organizmie^[1]. Stosuje się również odmianę in vivo nazywaną ex vivo, która od in vivo różni się tym, że materiał biologiczny jest pozyskiwany z żywego organizmu w celu jego modyfikacji in vitro i ponownego podania z powrotem do organizmu, z którego go pozyskano. W odróżnieniu od klasycznego obrazowania diagnostycznego (diagnostyki obrazowej), obrazowanie przedkliniczne skupia się głównie na wykrywaniu zaburzeń na poziomie molekularnym, które stoją u podstaw rozwoju procesów chorobowych, a nie na widocznych końcowych efektach tych procesów^[2]. Wykorzystując techniki biomedyczne, biotechnologię, nanoinżynierię oraz przetwarzanie i analizę obrazów, obrazowanie to pozwala na obserwację organów, tkanek, komórek czy molekuł w badanych obiektach pod kątem zmian powstałych na skutek oddziaływania różnych substancji lub czynników środowiskowych. Bezinwazyjne metody obrazowania in vivo, umożliwiając głębsze zrozumienie zarówno procesów chorobowych jak i zachowania substancji w organizmie, zyskały duże znaczenie zwłaszcza w badaniach nad rozwojem leków^[3]. Do obrazowania całych organizmów lub ich organów zwykle wykorzystywane są: mikro-ultrasonografia (USG), obrazowanie magnetycznego rezonansu jądrowego (ang. magnetic resonance imaging, MRI) oraz tomografia komputerowa (ang. computed tomography CT), natomiast do obrazowania molekularnego stosuje się częściej emisyjną tomografię pozytonową (ang. positron emission tomography] PET), komputerową tomografię pojedynczego fotonu (ang. single photon emission computed tomography] SPECT), tomografię fotoakustyczną (ang. photoacoustic tomography] PAT) oraz techniki obrazowania optycznego: bioluminescencję i fluorescencję.